Türkiye’nin eskiden beri bir siyasi partiler mezarlığına dönmüş olması siyasetin bu ülkede kendi başına bırakılmayacağının en belirgin kanıtıdır. Son zamanlardaki gelişmeleri ise daha ileri aşamada ki müdahaleler olarak görmek gerektiğini düşünüyorum. Sanki gizli bir el Türkiye’de iki partili hayatı egemen kılmaya çalışıyor. Bu anlamda da el altından ciddi toplum mühendisliği projesi uygulanıyor. Siyasi partiler yasası, yüzde on barajı sık, sık parti kapatmaları bu düşüncenin temel dayanakları sayılmalıdır.

     Bence tıkanan siyasi süreçte ne olur ne olmaz diye solun önünü kesme anlamına gelecek bir müdahale yapıldı. Ufuk Uras önderliğinde yükselebilecek solun önünü kesmek için BDP’Yİ kapatıp halk tarafından sempati ile karşılanan Uras’ın halk tarafından istenmeyen bir zemine düşürülmesi bana göre bu projenin yasal dayanaklarından sonraki ilk aşamalarından biriydi.

     Siyasetin tıkanması üzerine CHP ye el altından şiddetli bir müdahalenin yapılması ise bu sürecin en önemli halkası olduğunu düşünüyorum. Bazı gazeteciler tarafından tam on beş yıldır bilindiği söylenen bir zaafın siyasetin tıkandığı süreçte bir skandal olarak devreye sokulması siyasette yangın çıkarma gibi bir gelişme idi. Deniz Baykal’ın devre dışı bırakılıp Kemal Kılıçtaroğlu’nun CHP genel başkanlığına getirilmesi siyasette geniş anlamlar yüklenebilecek bir sürecin önünün açılması sağlanmış oluyordu. Böylece hem Alevilere hem de Kürtlere siyaseten bir mesaj yollanmış oluyordu. Partide çıkarılan bu yangın görünüşte eski siyasetin yerine yenisi izlenimi doğuruyordu.

     Artık sıra bu operasyonun meyvelerinin toplanmasına geliyordu. Ancak hala bazı “pürüzler” henüz devrede olduğundan onlarında yoldan çekilmesi Erdoğan’ın ve Kılıçtaroğlu’nun önlerinin tamamen açılması gerekirdi. O halde sosyal demokrat alanda Mustafa Sarıgül adlı bir seçeneğin de devreden çıkarılması gerekliydi. Hemen kısa bir zaman diliminde Sarıgül hareketi devreden çıkarıldı. CHP’nin eli rahatlatılmış oldu. Ama henüz önü tamamen açılmamıştı. Onun içinde operasyonlar yapılması gerekiyordu.

     Bir diğer rahatsızlık yapılanması da yeni bir sol siyasetin örgütlenme girişimi idi… Bu siyasetin ana bileşenlerinden biri, SHP idi… Biri özgürlükçü sol, biri alevi Bektaşi federasyonu biri de On Aralık Hareketi idi… SHP bu girişimin yasal kazanımları olarak düşünülmüştü. Özgürlükçü solcular ve yeni sol gurup bu girişimin motor gücü idi. Ayrıca bu gurupların içindeki aydınlar, sanatçılar entelektüeller, hukukçular, Proflar, eski siyasetçiler ise partinin alt yapısını oluşturuyordu. Aleviler ise siyasette son zamanlarda önemli bir dinamik haline gelmişlerdi. On binlerle meydanları dolduruyorlardı. Hak talep ediyorlar sisteme isteklerini dayatıyorlardı. İhtiyaçlarının ise ancak siyasete müdahale ederek karşılanacağı bilincine ulaşmışlardı. Ve artık siyasette varız, demeye başlamışlardı. Bu girişimde ciddiye alınmayacak, yok sayılabilecek bir girişim değildi. Ayrıca bu girişim sistemin tüm mağdurları üzerinden siyaset yapmayı düşünüyordu. Belli olmaz. Belki de ileride sıkıntı yaratabilirdi. Öyleyse bunun da icabına bakılmalıydı.

     Önce on Aralık Hareketi bölündü. Bölünen kesim CHP saflarına geçirildi. Parti kurumlaştıkça SHP içinden gelen partililerden de birçok kişi sudan nedenlerle CHP saflarına katıldı. Bu dağılma özgürlükçü solu da olumsuz etkiledi. Sosyal demokratların “kaypak” zemininde siyaset yapılmaz diye girişimcilere olan güven duygusu azaldı.  Onlardan da kopanlar oldu.

     Nihayet referandum süreci AKP’NİN güven oylamasına dönüştürülerek operasyonda sona yaklaşıldı. alevi Bektaşi Federasyonu da kendi içinde bölünerek büyük bir bölümü referandumdaki hayırcı bloğuna katıldı. MHP deki erime ve sancılar, SP deki kırılmalar da sürecin önemli halkaları sayılabilir. Referandumda sağcılar da solcular da bölünerek farklı bloklarda yer alarak iki dirençli blok oluştu. Bu bölünmeler de muhtemeldir ki ileride iki partili hayatın alt yapısını oluşturdu. Bu süreçte siyasetteki bu önemli gelişmeleri hem medya hem de siyasetçiler görmezlikten geldiler. Ancak bu iki zihniyet de ülkeye demokrasi getirmeye uygun siyasi yapılar değildir. Üçüncü bir siyasi merkez inşa edilmeden bu ülkeye demokrasi gelmeyecek. İzleyelim görelim. 23.09.2010

Necat Bayraktar