İnsanlar birbirlerine hayal kurmanın hiçbir yere çıkmayan ve gereksiz bir şey olduğunu söyleyip dururlar.Her fikir başta tek bir insandan çıkar. İnsanlar tek bir insanın fikrini dışlanmaktan korkan koyunlar misali birbirlerine, özellikle kendilerine sürekli tekrar ettiler. Kendi ezberlerine  inandılar. Zaten bu da sorgulamanın sonu oldu.Eğer herkes aynı şeyi düşünüyorsa,en az bir kişi hiçbir şey düşünmüyor  demektir.Bu doğruydu.Zaman geçtikçe kendilerini ''mantığın'' partizanları ilan eden koyunlar,sorgulama ve  hayalgücünü bir virüs sayarak çocukları da kendilerine benzettiler.Çocuklar büyük bir hayal gücü ve sorgulama yeteneğiyle doğuyordu.

    Onlar doğanın, insanların robotlaşmasına karşı gönderdiği kahramanlardı...Fakat zaten insanoğlu kendisine verilen iradeyi kötüye kullanarak kendini besleyen eli ısırıyordu. Doğayı hapseden insan ırkı çocukların ''neden   ? ''  sorularına  ''ayıp''   ''bunu bilmek bize düşmez'' gibi cevaplar vererek onları aslında kendilerinin de bilmedikleri cevapları  aramaktan vazgeçirdiler.Onları da sürüye katıp devam ettiler. Hala da ediyorlar.Sürüden ayrilanlari asi ilan edip onlari dışlayarak onların koyunlarını ayartmasını engellemeye çalışıyorlar. Dinin bu konuda çorbada  sadece  tuzu değil adeta tüm aktar dükkanı bulunduğunu göz ardı etmek mümkün değil. Ayrıca ,eğer inanç insan ürünüyse muhtemelen koyun sürülerinin çobanları köşeyi dönmüştür. Öyle değilse bile yine de köşeyi  dönmüşlerdir. Sorgulama kabul etmeyen,kanıtlanamayan,maddi değerlerle açıklanamayan bir şey.Aynı  ''Kral çıplak'' öyküsündeki gibi. Kralın elbisesini ancak akıllılar görebilir.Al bakalım burdan yak,görmüyorsun demek ki aptalsın. Bu böyle açık açık söylenecek bir şey değil.Kimse görmüyor. Kralın kendisi bile görmüyor.Elbiseyi dikmiş gibi gösterilen terziler ki  burada terziler çobanlar oluyor, onun olmadığını biliyorlar. Ama bir sürü  altın aldıktan sonra hava hoş. Halk,namıdiğer koyunlargörmedikleri şeyi akıllarından şüphe ederek  alkışlıyorlar.Zaten olmayan elbise  de din gibi öyle sorgu kabul edecek bir şey değil. Fakat insanlar sorgulamamaya,sömürülmeye alışmış.Artık ''bilmiyorum ''  cevabı   onlar için öğrenmeye  olan hırsı fişekleyen   ateş değil,onları tatmin edip uyuşturan bir ağrı kesici durumuna gelmiş. Çocukların hayal etmesi tabulanmış.Hayal etmek günah ilan edilmiş.Hayal gücü çocukların kendilerine zorla verilmeye çalışılan  '' tek mantıktan'' , doğru kabul edilen tek ''ahlaktan'',onlara at gözlüğü takıp  bakış açılarını kısıtlayan  böylece onlara  sadece acgozlu cikarlarina uyan seyleri gördüren bir toplumdan ve koyun olmaktan tek kaçış yoluyken,onları gereksiz nedenlerle sıkıcı bir dünyaya hapsedip daha da kötüsü tabuyu kırmaya devam ederlerse sonların cehennem olacağını söyleyerek   korkutmak doğru mu? Gerçi çoğu zaman  inanç, her ne kadar yozlaşmış da olsa bir toplum düzeni ortaya çıkarıyor.Bir anlamda fakirin zenginden hakkini istememesi  ahirette bir eli yağda bir eli balda olma inancından doğmuyor mu?Fakirin ayaklanmamasinin en etkili sebebi inançlarıdır,din aynı zamanda ne yazıktır ki hayal kırıklığı ile sonuçlanacak bir gamsızlığın kapılarını açıyor. Demek istediğim ,ölümün son değil başlangıç olduğuna inanmak epey rahatlatıcı bir düşünce olsa gerek.( düşünmek değil.Din düşünmeyi,sorgu sualleri kabul etmez.) Buna ne kadar  inanmak istesem de,soruların cevaplanması gerektiğine inanıyorum.

                    Bügünkü toplumumuzun bu konudaki  bulaşıcı korkaklığına ve hükümetin itinalı ve saman altından su yürüten asimilasyon politikalarına rağmen toplumdaki gelişimi  ,sorularımızdaki cesaretle, cevaplarımızın ''bilmiyorum'' dan, bize ''ahlak'' diye yedirilmeye çalışılan aslını aramadığmız dogmalardan farklı bir şey  olmasıyla ve bizi rahatlatacak olan yerine doğru olanı kucaklamayı öğrenmemizle yargılıyabiliriz.

                     Bazen herkesin inandığı ve güvendiği Tanrı'ya sormak istiyorum.Neden neden fakirliğin,acının ve adaletsizliğin olmasına izin veriyorr?Bu konuda bir şeyler yapabilecekken ve o bir filozofun aklına sahip olsaydı bana aynı soruyu sorardı. Her şey insanların elinde.Tarih boyunca insan ona korkunç gelen ölümden kaçmak ve kendisine yanına sığınacağı bir çoban elde etmek için kendi özgürlüklerini zincirledi.Biz kendimizi köreltmeyi seçiyoruz. Bu köreltme inançla birlikte,insan oldukça devam etti. Galiba son yıllarda indirime girdi.Bir at gözlüğü alana 3 çocuk at gözlüğü bedava..Aslında yapılması gereken şikayet etmeyi bırakıp at gözlüklerini atmak.

                       Ne yazık ki renk renk at gözlükleri gelecek  50 yılın  da modası olacak denildi.Bültenimizi ekonomi notlarıyla bitiriyoruz.Sorgulamanın azalmasıyla düşünceye zam geldi.Ekmek paralarını çıkaramayan düşünce adamları  aynı dertlerden müzdarip korkakları eyleme çağırıyor.İçinden düşünen korkaklar dediğimiz bu insanların eyleme katılmayacağı çok açık olsa da onların yardımı olmadan düşünce adamlarının sayısı çok az.Paralarını at gözlüklerine yatıran çobanlar ise yine köşeyi dönecek gibi görünüyor.

                                                                               İnci  Gizem Gümüş