Küçükken  her  yaz  köyümüze gider, tatilimizi orada geçirirdik. Köyde dede, nine, amca ,yenge,kuzen büyük bir aile olurduk. Bu aileye  yetmişli yılların sonunda biri daha eklendi. O genç , güzel giyimli bir bayan ve üstelik memurdu. O yıllarda bir bayanın memur olması çok alışıla gelmiş bir durum değildi. Bu nedenle onunla gurur duyuyorduk. Amcamla (Celal AKPINAR) beraber kısa süren yıllık izinlerinde köye de gelirler, hasretliğimiz bitmeden ayrılmak zorunda kalırlardı. Ayrıca getirdikleri kasa kasa meyve ve sebzelerde  başka bir sevinç kaynağımız olurdu.

        Yengem hastaydı biliyorduk. Kalbi çok yorulmuştu , üst üste ameliyatlar, her gün içilen birçok ilaç   iyiden iyiye zayıflamıştı. Amcam da daha çok ilgileniyor, evde olmasa bile telefon ederek  ilaçlarını içmesini istiyordu.  Ama ölüm aklımızın ucundan bile geçmiyordu, ona yakıştıramazdık zaten, altmışına bile girmemişti. Köyden ayrılırken” emeklerini  helal et” demek  bile  aklımıza gelmemişti.

                    O’nun  hep adı gibi güler yüzünü hatırlamak istediğim için son haline bakmadım. En son vasiyeti saygımızı sevgimizi bir kat daha artırdı. Anne ve babasının da mezarının bulunduğu  Ardanuç’daki mezarlıkta,   2007 yılında rahmetli  olan en büyük  kaynı  Emin AKPINAR’ın (babam)  yanında toprağa verildi.